گلوله، سر خط

ابراهیم ترکی

هر روایتی را پایانی و نقطه ای پایانی است، مگر حدیث دلدادگی که با قطره اشکی، تا سطر بعد یا برای همیشه ناتمام می ماند؛ هشت سال با بچه های خط اول، پشت خاکریزها، تمرین عاشقی کردن نیز همین طور. اکنون، شما به جای قطره اشک، گلوله بگذارید و بیایید سر سطر که ما شروع کرده ایم.

بهتر است سخن را این گونه آغاز کنیم که جنگ، انقلاب را حفظ کرد و انقلاب آمده بود، انسان و اسلام را حفظ کند. حال باید پرسید ما برای چه از جنگ دم می زنیم، برای پر کردن سطرها یا جیب هایمان؟! اگر این طور است، لطفاً پشت خط منتظر باشید و اگر غیر این است، بیایید برویم سر خط؛ همان جا که انقلاب شروع شد. حالا می آییم پایین سطر و سراغ آدم هایی که برای زنده ماندن زندگی می کنند. ببینیم زیر کدام کلمه را خط قرمز کشیده ایم. چمران، مهم است، در امتحان می آید؛ چون امتحانش را پس داده بود. هر جا لازم بود، حضور داشت؛ کنار یتیم های لبنان، کنار فقیران تهران.

اگر ما سر خط را گم نکنیم، مثل همین بچه ها روی خط ماندگاریم و اگر بچسبیم به جنگ، ولی سر خط را گم کنیم، مردودیم!